ในวันที่สิ้นหวัง
วันนี้เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไรเลย ไปสัมภาษณ์งานที่บางใหญ่มาช่วงบ่าย 2 โมง ก็ได้ยินคำพูดเดิมๆ เขียนเอกสารไว้ก่อนแล้วจะติดต่อกลับ ก็จริงๆไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ แต่ทุกครั้งก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ ด้วยความคิดที่โทษตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เราไม่มีใครต้องการ ไม่มีคุณสมบัติพอจะทำอะไรที่ไหนได้เลย
การที่จะสอบเข้าราชการก็ไม่มีความตั้งใจเลยและคนที่เข้าสอบเกือบ 10,000 คน รับเพียง 18 คน ไม่มีทางเลยที่จะติด ยิ่งทำให้รูสึกแย่ใหญ่
อยู่มาจนถึงอายุ 30 ปี ไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อน จิตใจตกต่ำลงเรื่อยๆ ไม่ขยันแบบแต่ก่อน คุณภาพชีวิตตกต่ำลง
เวลานี้จะทำอะไรต่อไป สิ่งที่ต้องทำ
1.หางานที่หยุดเสาร์-อาทิตย์
2.เรียนภาษาอังกฤษ
3.อ่านหนังสือสอบราชการ
สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้
1.ไม่มีงานทำ ไม่มีทางหาเงินไม่รู้จะไปทางไหน งงไปหมดแล้ว ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีคนรับ
2.มีเงินที่ได้จากประกันสังคม น้อยนิดพอแค่เอาไปสมัครเรียนไม่พอใช้ทำอะไรเลย
3.อยู่อ่านหนังสือไปวันๆ ขี้เกรียดอ่านตลอด ไม่ได้ความรู้อะไรนัก
4.ใช้ชีวิตไปวันๆใหคนอื่นดูถูก ไม่พอยังค่อยแต่ดูถูกตัวเอง ย่ำคิดย่ำทำ คิดวนไปวนมาตลอดเวลา เล่นแต่อินเตอร์เน็ตที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไร
5.ไปสมัครงานก็เอาเอกสารไปทิ้งเท่านั้นเป็น 10 ที่แลวไม่ได้มีประโยชน์ เสียค่ารถค่าเดินทางหลายบาทมากหลายพัน แต่ไม่มีอะไรกลับมาเลย ไปสมัครราชการเสียเงินค่าสมัคร เป็นพัน ซื้อเครื่องปริ้นก็หลายพัน รวมๆหมดไปเป็นหมื่น จริงๆไม่ควรทำอะไรควรอยู่เฉยๆจะดีกว่ามั่ย
สิ้นหวังถึงที่สุดไม่รู้จะไปทางไหนแล้วจริงๆ ตื่นขึ้นมาก็สิ้นหวัง
การเป็นคนไม่มีความสามารถมันเป็นแบบนี้ เรียนมาก็ไม่รู้จะเอามาใช้ยังไง
#เก็บไว้อ่านว่าวันนี้ของเรามันเป็นยังไง เราทำตัวเองแบบนี้ เพราะเราทั้งนั้น
